وبلاگ

ممکن است از شرکت های ذکر شده در این پست درآمد یا محصولاتی کسب کنیم.

با توجه به اینکه روز پدر به تازگی پشت سر گذاشته شده است، البته این باعث شد که حتی بیشتر از همیشه به پدرم فکر کنم. او تقریباً 18 سال پیش درگذشت و انگار همین دیروز است. او تنها 68 سال داشت. مطمئنا خیلی زودتر از زمانش بود. مرگ او ناگهانی و غیرمنتظره بود. او بر اثر ایست قلبی فوت کرده بود. یکی از بدترین روزهای زندگیم بود. من تنها دخترش بودم و تک فرزند بزرگ شدم. من همیشه دختر بابا بودم و از دست دادن او بسیار ویرانگر بود. چنین مواقعی – روز پدر، تولدها، سالگردها و تعطیلات باعث می‌شود که بیشتر دلتنگ شما باشم. در این پست وبلاگ، درس ها و ارزش هایی را که از او آموخته ام مرور خواهم کرد.

من خودم را در حال فکر کردن به پدرم می بینم، به خصوص زمانی که با تصمیمات دشواری روبرو می شوم یا احساس می کنم به کلمات عاقلانه نیاز دارم. پدرم پدرسالار خانواده ما بود که عمه ها، عموها، عموهایم و همه برای مشاوره یا راهنمایی به آنجا می رفتند. هنگامی که خانواده به دیدار آمدند، همه با گرفتن دست او و بالا بردن آن روی پیشانی به نشانه احترام از او استقبال کردند و در مقابل از پدرم صلوات دریافت کردند. این ژست سنتی فیلیپینی همیشه من را به یاد فیلم می انداخت پدرخوانده با مارلون براندو، جایی که مرد (بوناسررا) حلقه پدرخوانده را می بوسد.

چند سال پیش مجبور شدم تصمیم بسیار سختی برای انتقال مادرم به یک مرکز مراقبت از حافظه بگیرم. او 83 ساله بود و به زوال عقل و بیماری آلزایمر اولیه تشخیص داده شده بود. حافظه او به تدریج بدتر می شد و مراقبت از خانواده من به تنهایی از او سخت تر و سخت تر می شد. نمی دانستم چه کار کنم. پاره شدم در فرهنگ من، بعید بود که پدر و مادر خود را برای زندگی در خانه سالمندان بفرستید. از بچه ها انتظار می رفت تا زمانی که آنها رفته بودند از والدین خود مراقبت کنند. این ذهنیتی بود که من با آن بزرگ شدم. من متوجه شدم که اغلب به آسمان نگاه می کنم و با پدرم صحبت می کنم، از او التماس می کنم که “لطفا کمکم کن، به من بگو چه کار کنم” و به او می گویم که آرزو می کردم هنوز زنده بود.

نداشتن او در اطراف سخت بود. منظورم این است که زندگی ادامه دارد، می دانم، اما البته فکر می کنم اگر او هنوز زنده بود، زندگی خیلی بهتر می شد. من تمایل دارم در موقعیت های خاص یا وقتی آهنگ خاصی را می شنوم بیشتر به او فکر کنم. هر کس پدرم را می شناخت می داند که او عاشق رقصیدن بود. حتی برخی از بوها، مانند ادکلن یا رژ لب او، خاطرات خوبی را تداعی می کند. او یک برند خاص به نام Brüte می پوشید. حتی فکر نمی‌کنم دیگر این کار را انجام دهند، اما هرازگاهی بوی آن را در جایی حس می‌کنم و فکر می‌کنم این نشانه‌ای است که پدرم می‌خواهد به من بگوید که با من آنجاست. من می دانم … دیوانه درست است؟

از پدرم خیلی چیزها یاد گرفتم. او اهمیت خانواده، ایمان و تربیت را به من آموخت. او اهمیت کار سخت را به من آموخت. اما در عین حال زندگی را زیاد جدی نگیریم و خوش بگذرانیم. او به من یاد داد که هر جا می روی، همیشه باید بهترین ظاهرت را داشته باشی (زیرا شما هرگز نمی دانید چه کسی را خواهید دید).

پدرم هر شب قبل از اینکه بخوابد موهایش را شانه می کرد. از او می‌پرسیدم که چرا موهایش را شانه می‌کند، اگر فقط می‌خواهد موهایش را از خواب پرت کند و همیشه به من می‌گفت که برای قرار رویایی‌اش آماده می‌شود☺️.

من در دهه 70/80 بزرگ شدم. زمانی که آن زمان بسیار ساده تر بود. ما همیشه کارهایی را به عنوان یک خانواده انجام داده ایم. فقط من، مامانم و بابام بودیم. به نظر می رسید که هر آخر هفته در حال انجام یک کار سرگرم کننده بودیم. یکی از بهترین خاطرات من از دوران بزرگ شدنمان، کمپینگ بود. من منتظر بودم تا مامان و بابام جمعه شب از سر کار برگردند، سپس به محض اینکه به خانه رسیدند سوار استیشن واگن می شدیم و به سمت کمپ می رفتیم. سه نفری پشت وانت می خوابیدیم و صبح با بوی بیکنی که در فضای باز پخته می شد از خواب بیدار می شدم. بهترین. بو. چند وقت!!! ما در نهایت به یک کمپینگ ارتقاء دادیم و با گروه بزرگی از نزدیکترین دوستان مادر و پدرم به کمپینگ می رفتیم. اوقات خوب! خیلی خنده دار!!!

وقتی بزرگ شدیم چیز زیادی نداشتیم اما همدیگر را داشتیم. خانواده خیلی مهم بود. یکی دیگر از بهترین خاطرات دوران کودکی من، جمع های خانوادگی ما بود، به خصوص در تعطیلات و تولدها. مهمانی های خانوادگی ما بزرگ بود! من چند روزه دارم از غذا حرف میزنم! پدر و عموهایم پوکر یا فال ماهجونگ بازی می‌کردند، مشروب می‌نوشیدند و خوش می‌گذراندند، در حالی که مادر و خاله‌ام آشپزی می‌کردند، خاطره می‌گفتند، می‌خواندند، می‌خندیدند و قصه می‌گفتند. من و پسرعموهایم در خانه یا بیرون می دویدیم و مخفی کاری می کردیم. خانواده برای ما فقط خویشاوندان خونی نبودند. مامان و بابام دوستان خیلی خوبی داشتند که من بزرگ شدم و عمه ها و عموها و بچه هایشان را پسر عموی خودم خطاب می کردم. فرقی نمی‌کند با هم فامیل بودی یا نه، اگر خودت را خانواده می‌دانستی، پدرم هر کاری برایت انجام می‌دهد، حتی اگر به این معنا باشد که پیراهن را از پشتش به تو بدهد یا آخرین سکه‌اش را.

اگرچه پدرم به شدت مذهبی یا موعظه‌گر نبود، اما این نکته را برای همه ما این بود که هر یکشنبه به کلیسا برویم. حتی اگر تمام شب بیدار بود و پوکر بازی می کرد و با عموهایم مشروب می خورد، باز هم راهی برای رفتن به مراسم عشا پیدا می کرد. وقتی به دبیرستان رسیدم و شروع به بیرون رفتن با دوستان کردم و دیر به خانه می آمدم، مهم نبود چقدر خسته بودم، پدرم مرا وادار می کرد بلند شوم و به کلیسا بروم. یادم می آید که او به من گفت می توانم بعد از کلیسا به رختخواب بروم، اما هنوز باید به مراسم عشای ربانی می رفتیم. فکر می کنم اگر منزوی باشم و به حرف های کشیش توجه نکنم چه فایده ای دارد. بعداً متوجه شدم که رفتن به کلیسا هر یکشنبه به معنای گوش دادن یا شنیدن انجیل یا کشیش نیست، بلکه ایمان داشتن، داشتن یک آیین است و این یک سنت خانوادگی است.

ارزش مهم دیگری که از پدرم آموختم اهمیت تحصیل بود. وقتی بزرگ شدم، همیشه می دانستم که به دانشگاه خواهم رفت. این یک گزینه نبود. این یک انتظار بود. با این حال، در انتخاب هایم که فکر می کردم وقتی بزرگ شدم می توانم باشم، ساده لوح بودم. از زمانی که دختر کوچک بودم، پدرم به من گفت که می توانم یا پرستار باشم، یا دکتر یا راهبه. یادتان هست چطور گفتم پدرم پدرسالار خانواده است؟ تقریباً همان چیزی که او گفت اتفاق افتاد. من هرگز از او سؤال نکردم. پدرم خیلی قدیمی بود. بازجویی از او تلافی و بی احترامی محسوب می شود. خلاصه اینکه من پرستار شدم. من نمی خواستم دکتر شوم چون سال ها طول کشید تا مدرک بگیرم و نمی خواستم راهبه شوم چون پسرها را خیلی دوست داشتم. روده بر شدن از خنده! خدا را شکر که من عاشق پرستاری هستم!

من در سال آخر دبیرستان دوست پسر داشتم و در تمام دوران دانشگاه با هم بودیم. پدرم اصلاً آن را تأیید نکرد و همه تلاش کرد تا من او را ترک کنم. پس از سال‌ها عدم موفقیت، سرانجام پدرم به من گفت که اگر این کسی است که قرار است بقیه عمرم را با او بگذرانم، تمام خواسته او این بود که از دانشکده پرستاری فارغ التحصیل شوم و شغل خوبی پیدا کنم. به این ترتیب او می دانست که من حداقل می توانم از خودم مراقبت کنم. پدرم گفت می‌توانم ماشین‌های شیک یا یک خانه بزرگ داشته باشم، اما همه آن‌ها را می‌توان از من گرفت. با این حال، آموزش اینجاست (به سر او اشاره می کند) و هیچ کس نمی تواند دانش شما را از بین ببرد.

بعد از مرگ او واقعاً باعث شد که به زندگی به شیوه ای جدید نگاه کنم و در نتیجه یاد گرفتم که همه چیز را بدیهی نگیرم. یکی از جمله های مورد علاقه من در حال حاضر این است

زندگی خیلی کوتاه است، زندگی را با تمام وجود زندگی کنید.

اگرچه زندگی پدرم کوتاه بود، اما او همیشه می‌دانست چگونه سرگرم شود و از همه چیز بهترین استفاده را ببرد. دوست دارم فکر کنم که خوش بینی و نگرش مثبت من به زندگی از او سرچشمه می گیرد.

پول زیادی نداشتیم اما راحت بودیم. مادر و پدرم برای ما زحمت کشیدند تا وسایل مورد نیازمان را داشته باشیم. مادرم در واقع گاهی اوقات 2 یا 3 شغل انجام می داد، مخصوصاً زمانی که من به دانشگاه می رفتم تا برای پرداخت شهریه و کتاب کمک کند. با این حال، حتی در مواقعی که فکر می‌کردیم سخت هستند، پدرم سعی می‌کرد اجازه ندهد که ما را تحت تأثیر قرار دهد. من می گویم ما در زمینه مالی چیز زیادی نداشتیم، اما احساس می کنم ما ثروتمند بودیم و نعمت های زیادی داشتیم.

برخی از درس‌ها و ارزش‌های زندگی‌تان که در دوران رشد آموختید چه بود؟ لطفا در زیر به اشتراک بگذارید و نظر دهید. از شنیدن آنها خوشحال خواهم شد 💕.